Terwijl ik dit schrijf, is het woensdagmiddag de 22e en varen we van het Noorder naar het Zuidereiland. Huh nu al, hoor ik je denken? Ja, toen ik van de week het blog postte waren we al verder dan wat ik schreef. We zaten toen al in Rotorua, maar mijn blog had ik al eerder geschreven en geen tijd gehad om dit verder aan te passen. Ja sorry, ik heb het gewoon hartstikke druk..
Dus, nog even terug in de tijd: vanuit Whangamata zijn we zaterdag via Tauranga (letter C uit de routekaart) naar Rotorua (letter D uit de routekaart) gereden, waar we zondag zijn geweest. Maandag zijn we naar Taupo (letter E van de routekaart) verder naar het zuiden gereden waar we woensdagmiddag de boot hebben genomen naar het Zuidereiland. (hoop dat je het nog snapt, dit is de week vanaf zaterdag de 18e)
De afgelopen dagen hebben we tussen de rotte eierenlucht, vermengd met de geur van oude pies gelopen. Rotorua en omgeving is namelijk vulkanisch. Oude, een paar honderd jaar geleden, tot vrij recente, 20 jaar geleden, uitbarstingen hebben hier voor een prachtig landschap gezorgd met felle kleuren, bubbelende modderpoelen (zie voor het filmpje mijn facebook, kan hier helaas niet geupload worden), geisers en maanlandschappen.
De volgende keer als ik dus weer eens naar de sauna ga, dan gaan we hierheen. Hier noemen ze het een ‘ spa’ maar dan kun je dus ronddobberen in baden die verwarmd worden door de aarde zelf en je insmeren met die modder.
In Rotorua hebben we ook een Maori-dorp bezocht en nog erger; naar een dansoptreden van ze gekeken met 100 andere toeristen. Dat dorp heeft nog het meeste weg van een klein Landal-park wat slecht onderhouden is, en waarbij je het subtropisch zwemparadijs even moet vervangen voor geisers en heetwater-meren.
nee, dit is geen zwembad, maar gekleurd door de mineralen uit de aarde zelf.
En dat optreden: dat voelde echt al aapjes kijken. En wat kunnen die Maori’s lelijk kijken zeg, als ze bijvoorbeeld die Hakka doen. Je weet misschien wel, die dans die de NZ rugby-ers deden bij het WK.
Taupo hebben we verder niet bezocht, er waren nog wel wat tekeningen gemaakt door de Maori’s in de rotsen wat je alleen vanaf een boottochtje kon zien. Maar die tekeningen waren recent gemaakt, dus dat leek ons niet heel bijzonder.
In Tongariro national park liggen de drie inmiddels inactieve vulkanen. Deze zijn in de winter een ski-oord en ’s zomers hebben ze er op 1 de skilift nog in gebruik. Wow! Wat een uitzicht, en hier ligt dus ook gewoon nog sneeuw. 
Als je naar boven rijdt dan stopt ineens de bomen- en plantengroei en zie je alleen maar zwarte rotsen en stenen (geen idee eigenlijk wat het verschil is); echt zo’n maanlandschap. Lord of de Rings is hier ook opgenomen. Voor de liefhebber (wat wij dus niet zijn); wij hebben Mount Doom in het echie gezien. We waren letterlijk in de wolken, zo hoog zaten we.
Voor de nacht van dinsdag op woensdag hadden we geen hotel vooraf geboekt omdat we niet wisten waar we zouden zijn. De route vanaf Taupo in de richting van Wellington waar we woensdag op de boot zijn gestapt, was wederom een prachtige route. Glooiend omschrijft het wel het beste. Gelukkig gewoon op geasfalteerde wegen, bergje op, bergje af.
Op de kaart had ik op een gegeven moment uitgezocht dat Waikanae (ik moest het even opzoeken hoor, die rare namen zijn echt niet te onthouden) een goede tussenstop zou zijn voor de nacht. Robbert reed richting de kust, want het leek mij wel leuk om een hotelletje met uitzicht op zee te hebben. Wij zoeken… wij verdwalen…..willen we uiteindelijk weer afslaan richting de snelweg, want gelukkig kwamen we weer een bord tegen, ziet Robbert een bordje hangen met “motel” . Heel smal paadje op met de auto, 100 meter ofzo de duinen in, staat daar dus een klein motelletje “sandcastle” genaamd. Wij naar binnen, ieniemienie kleine receptie “ heeft u nog kamers vrij” . Die man vroeg zich eerst af hoe wij dit in godsnaam hadden gevonden zo op de bonnefooi, want het is nu niet bepaald dat je er langsrijdt en je het ziet vanaf de weg.
Vanuit het kamertje liep je zo door de duinen door het strand op. Er was ook verder bijna niemand. Dus wij hebben geweldig genoten. (ik hoef hier toch ook niet alles te vertellen…)
Wat valt ons verder op? Dat ze ook hier weer fietsen op de vluchtstrook van de snelweg. Echt, je bent je leven volgens mij niet zeker en daarnaast heb je om de haverklap een lekke band door al die steentjes die daar altijd liggen. Verder hebben we nog niet echt kunnen ontdekken wat de voornaamste nationaliteit qua toeristen is. Het is over het algemeen sowieso vrij rustig overal: er werd gezegd dat dit toch echt het hoogseizoen is, maar wij vinden het nog best rustig overal. Het is misschien maar wat je gewend bent hoor. Maar goed, ik denk dat het grootste gedeelte van de toeristen Engelsen en Australiërs zijn. Dat is toch het meest wat we om ons heen horen.
Qua weer is het verder goed te doen. In Rotorua hebben we een dag regen gehad, maar dat heeft verder ons programma (voor zover we dat hebben, want we bepalen per dag wat we gaan zien, doordat we veel zijn vergeten wat we in de voorbereidingen hier naar toe allemaal hadden afgesproken. We lezen HET blauwe boek, de reisgids die we al jaren gebruiken voor onze bestemmingen, zie onze boekenkast. Of we volgen gewoon de bruine borden: op bruine borden langs de weg staan de bezienswaardigheden aangegeven) niet in de war gebracht. (de zin klopt, gewoon drie keer ademhalen tussendoor)
Het is zonnig, graadje of 15-20 en op de achterbank van de auto liggen truien, korte broeken en plu’s klaar, mocht het weer ineens omslaan.
Hier op de boot trouwens, het tochtje duurt ruim drie uur, zie ik ook mensen ansichtkaarten schrijven. Ansichtkaarten sturen vanaf je vakantie-adres, doet iemand dat nog? Met zo’n zonnetje rechtsbovenin met het aantal graden erbij en dan “ het is hier geweldig, we genieten volop, blablabla” om dan als je vervolgens thuiskomt, het blijkt dat jij er eerder bent dan de kaart. En dan dus maar even verteld wat je op de kaart hebt geschreven en dat het alleen die dag mooi weer was en de rest van je vakantie in het water is gevallen….
Dat blabla, ik hoor je denken… ja klopt, eigenlijk is dit blog niks meer dan een hele lange tekst op een ansichtkaart…
O, en nu vergeet ik te vertellen waar de titel van het blog vandaan komt. Robbert vond het in Rotorua met al dat stoom uit de geisertjes en borrelende meren het er nog al “ mystiek” uitzien. Mystiek??? Daarna vond hij het uitzicht idyllisch. En toen we van Taupo naar het zuiden reden, was de weg dus best glooiend. Mystiek, idyllisch, glooiend: gewoon een woord wat je niet zo vaak hoort (luister ’s ochtends maar eens naar Edwin Evers, mocht je het niet snappen)