Categorie Ou est les kangoeroes??

Het is inmiddels zaterdag de 11. We zouden vandaag eigenlijk nog de hele dag op Kangaroo eiland zijn: we zouden pas om half zes met de veerboot weer teruggaan naar het vaste land. De mooie dingen op het eiland zijn waarschijnlijk nog mooier als het mooier weer is: vandaar dat we de boot om half 11 al hebben genomen. Het is vaak bewolkt, beetje regenachtig en ik heb de hele dag gisteren mijn trui aan gehad. Beetje jammer dus. Iemand zei gisteren nog “we hebben een record gebroken, het is hier nog nooit zo slecht geweest. Vorig jaar rond deze tijd hadden we nog een hittegolf”………

Gisterenavond zijn we nog naar een gedeelte van de kust geweest, op zoek naar pinguins die aan het land kwamen. Dat was leuk om te doen. Op het terugweg was het inmiddels stikdonker, dus dan komen de kangoeroe’s enzo te voorschijn. Overdag zie je op (ons inziens) teveel plekken dooie dieren langs de weg liggen; doodgereden door auto’s. dus wij alle adviezen opgevolgd en heel rustig gereden. Nog een of ander landweggetje genomen want ja, daar zouden ze zitten. Nou, nikkes, noppes, nada: we hebben een stuk of 10 wallaby’s (wij noemen ze wannabee’s, want ze het zijn hele kleine kangoeroe’s) gezien en wederom heeft Robbert geremd voor een overstekende Koala. Wat ons betreft heet het eiland dus voortaan “Wallaby eiland” want die hebben we heel veel gezien, en de score qua skippy’s is op DRIE blijven steken.

Vandaag hebben we een eind gereden, alvast op weg naar een natuurpark.

Als je je bedenkt dat Australie net zo groot is als heel Amerika en er maar 19 miljoen mensen wonen, tjonge, dan is het ook niet zo gek dat het hier soms uitgestorven lijkt. In het begin had ik het idee alsof we in het naseizoen reizen, zo rustig is het. Ook op de weg kom je amper tegenliggers tegen. Ach, wij moeten gewoon afkicken van de drukke Randstad.

Onze algemene indruk van het land is dat het dus inderdaad heel rustig is (moeten we gewoon aan wennen, als het al gaat wennen) en de mensen zijn hier “no worries”. Dat is ook hun stopwoordje. Mensen zijn aardig, behulpzaam en maken een praatje met je. En dat laatste is dus prima aan mij besteed, haha!

Een tafel met allemaal soorten koffie, in het Italiaans. Nou, dat zal lekkere koffie zijn.. Ze serveren hier gewoon instant-koffie.. Dat zouden we in Nederland toch niet durven. Gevleugelde uitspraken van vrienden/familiy zoals “de beans flew through de koffie” of “this tea looks like koffie” om uit te drukken dat de koffie heel slap is of de thee juist heel sterk, hebben ik verbasterd naar “this koffie looks like tea”, gewoon omdat hij zo slap is, dat je het lepeltje ziet op de bodem.

We zijn nu in Bordertown: een plaatsje op de grens van twee staten.  Er is hier echt geen mens op straat. We liepen een hotel in, maar de receptie was niet bezet, daarvoor moesten we doorlopen naar de gaming-hal. Oftewel een ruimte van 5 bij 5 met allemaal fruitmachines. Gokken, daar houden ze hier wel van. De bejaarden die hun pensioentje aan het vergokken waren, keken niet op of om. We vroegen ons zelfs af of ze nog wel leefden. Er was uiteindelijk niemand die ons kwam helpen, dus zijn we maar verder gereden. Niet té ver hoor, anders waren het dorp alweer uit.

Prima hotel, met prachtige lakens en kussenslopen.

Robbert heeft van de week nog wat hele mooie plaatjes gemaakt:

Dit was dé wolk in adelaide waar de 66 mm uit is gevallen.

Dit is die hele mooie baai waar ik gisteren over schreef.

En dit is een dam die we gewoon onderweg tegenkwamen.

O, en hieronder is hoe Robbert zijn auto op de heenweg in de veerboot moest proppen. (tis die blauwe op de hoek van de foto rechts)

The happy couple, incluis kapsel windhoos.

Op weg naar de zeeleeuwen en Admirals Arch: een natuurlijke brug.

Zeeleeuwen in het wild (jammer, helaas geen kil gezien door een haai… 🙂

En deze rotsen heten “de remarkable rocks”. Nou, opmerkelijk, dat zijn ze.

Help een beetje door te duimen dat het hier wat stralender weer gaat worden, dan help ik duimen dat jullie een witte kerst hebben, ok?