Shaken, not stirred

Shaken, not stirred

Er staan twee blogs klaar, maar eerst maar even de aardbeving in Christchurch. Nee, we waren er niet op het moment van de beving zelf. We zaten in de trein van Greymouth (westkust) naar Christchurch (oostkust). Deze trein doorkruist het zuidereiland van west naar oost en vv. In de trein werd ’s middags omgeroepen dat er een beving was geweest en dat we daarom maar met 40km per uur het laatste stuk mochten rijden ivm de veiligheid. Daardoor zouden we een uur vertraging oplopen.

Op dat moment heb je er dan eigenlijk nog geen erg in, wat er aan de hand is. Rond 19.00 uur kwamen we aan op het station na een prachtige treinreis en namen we de taxi naar het hotel.

Het hotel bleek niet echt een hotel te zijn, maar alleen te huren appartementen. Helemaal prima hoor, alleen op dat moment niet handig. Want geen receptie, geen restaurant. De sleutel lag op een bepaalde plek en dat was het.

gelukkig was ons appartementje wel goedgekeurd…

Wij hadden nog niks gegeten dus liepen naar buiten om wat te vinden wat open was.

Niks, er was niks open want ’s middags hadden ze alle winkelcentra uit voorzorg ontruimd. Dus wij zoeken naar een benzinepomp,want die zijn vaak nog wel open Op een gegeven moment liepen we langs het ziekenhuis. Daar naar binnen, daar hebben ze misschien wel zo’n shopje of al is het maar een snoepautomaat. Dan maar een Kitkat als avondeten. Ook niet, of was al dicht. Na dik een uur lopen kwamen we bij een avondwinkeltje. Omdat we dus een klein appartementje hadden zat daar ook een keuken in. Om nu om 21.00 uur nog een driegangendiner te maken, ging me wat ver (ja, flauw, ik weet het) dus hebben we een soepje gegeten en van die noedels waar je heet water bij moet gooien en klaar.

De nacht was raar; de hele nacht waren er naschokjes. Das een raar gevoel; het is alsof iemand tegen je bed duwt eventjes. Een schommelend gevoel, alsof je op een bootje dobbert. Maar heel even maar, het duurt maar een paar seconden. Echt eng vonden we het niet, het is meer dat je niet weet hoe intens het is en hoe lang het duurt. Hou me te goede, het was vast kinderspel bij wat er overdag gebeurde ( 6 op de schaal van Richter) en in februari hier was het 6.3.

de krant, zoals deze vanochtend op de stoep lag

De stad was uitgestorven, we hebben nog even de ramptoerist uitgehangen om te zien hoe het eruit ziet. Veel gebouwen zijn afgesloten met hekken; als sloopbedrijf doe je nu goede zaken daar. Veel moet worden afgebroken. Aan buitenkant zie je er weinig van, maar het zal vast met de constructie binnenin te maken hebben.

Geslapen hebben we weinig; rond half zeven vanochtend was er een pittige (later bleek 5.1 op de schaal van Richter). Dus toen besloten we asap te douchen en naar buiten te gaan:met de taxi naar het station. Gelukkig moesten we om 08.15 uur al de trein hebben. En nu zitten we in de trein terug naar Greymouth, waar onze auto (als het goed is nog) staat en we onze reis verder gaan vervolgen naar de gletsjer, de fjorden en al het andere moois. Hopelijk hebben ze Christchurch een trillingsvrije kerst hebben en uiteraard daarna ook. De mensen daar schijnen het zat te worden en na 1 zo’n nachtje kan ik me dat al best voorstellen. (wie wilde er trouwens wel verhuizen naar San Francisco, gelegen op de San Andreasbreuk waar ook elk moment een flinke beving kan plaatsvinden….)

(dit bericht is geschreven in de trein, de ochtend van vrijdag de 24e, en gepost de avond van de 24e)

Back to Top
Close Zoom
Context Menu is disabled by theme settings.